Σχετικές πληροφορίες από εδώ: http://dide-anatol.att.sch.gr/tte/nea/sumbouloi/rodia.ppt

Το ποίημα «Η τρελή ροδιά» προέρχεται από τη συλλογή Προσανατολισμοί και συγκεκριμένα από την τελευταία ενότητά της με τίτλο «Η θητεία του καλοκαιριού». Με τη συλλογή αυτή ο Ελύτης «προσανατολίζεται» σταθερά προς μια ιδεατή ονειροποίηση του κόσμου, προς μια νέα αίσθηση της ελληνικής φύσης, προς την επανασύνδεση του εγώ με την οπτική πραγματικότητα, προς τη διατύπωση νέων δυνάμεων αισιοδοξίας και ζωής, προς τη συνείδηση και προς το υποσυνείδητο (Καραντώνης).

«Η τρελή ροδιά»
Το ποίημα αυτό θεωρείται το ωριμότερο της συλλογής Προσανατολισμοί. Όλο το ποίημα βασίζεται σ’ ένα λυρικό ερωτηματικό που επανέρχεται σε όλο το ποίημα σα μουσικό μοτίβο και δένει μεταξύ τους λαμπρές συστοιχίες εικόνων (Καραντώνης). Με το σύμβολο της ροδιάς ο ποιητής εκφράζει μέσα από μεθυστικές εικόνες που απεικονίζουν τη γέννηση μιας μέρας το πάθος του για την ομορφιά της ζωής και τον έρωτα.
Ο τίτλος επικεντρώνεται στη ροδιά που αποτελεί σύμβολο της γονιμότητας και της εύθραυστης ομορφιάς. Με το επίθετο «τρελή» η ροδιά προσωποποιείται σε κορίτσι κι απεικονίζεται συνειρμικά σε μια κατάσταση διαρκούς κίνησης, σαν να την τρελαίνει ο νοτιάς, και παρακάμπτοντας στην «τρέλα» της τη σύνεση που επιβάλλουν οι κοινωνικοί θεσμοί, εξακτινώνει τη ζωογόνο επιρροή της στον κόσμο (Vitti).
Ο συμβολισμός:
Μέσα από μια σειρά μετωνυμίες («καρποφόρο γέλιο», «ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά» κ.ά.), στις οποίες εναλλάσσονται οι φυσικές και ανθρώπινες ιδιότητες, δημιουργεί ο ποιητής μια γόνιμη αμφισημία: την κόρη/ροδιά, στην οποία έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες, όπως ότι συμβολίζει την ποίηση (ποιητική ευεξία) που μεταμορφώνει τον κόσμο, «το μυστικό ρεύμα της ζωής» που καρπίζει κι ανανεώνει τα πάντα, την ψυχική μέθη του ποιητή μπροστά στο πανόραμα ενός ονειρικού κόσμου, μια αναδίπλωση στον κόσμο των αισθήσεων και τον κόσμο μέσα μας κτλ.

From: “Voices of Modern Greece,
Selected Poems by C.P. Cavafy; Angelos Sikelianos;
George Seferis; Odysseus Elytis; Nikos Gatsos.
Translated and Edited by Edmund Keeley and Philip Sherrard.”

The first strophe of:

The Mad Pomegranate Tree,
by Odysseus Elytis

In these all-white courtyards where the south wind blows /
Whistling through vaulted arcades, tell me, is it the mad pomegranate tree /
That leaps in the light, scattering its fruitful laughter /
With windy wilfulness and whispering, tell me, is it the mad pomegranate tree /
That quivers with foliage newly born at dawn /
Raising high its colours in a shiver of triumph?
- - -

In the link below, there is another translation of the poem.