This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation, Interpreting, Editing/proofreading, Software localization, Voiceover (dubbing), Training
Expertise
Specializes in:
Philosophy
Law (general)
Social Science, Sociology, Ethics, etc.
Government / Politics
Economics
Anthropology
Linguistics
Psychology
Education / Pedagogy
History
Rates
Portfolio
Sample translations submitted: 2
German to Greek: K. Marx, Zur Kritik der Hegelschen Rechtsphilosophie. Einleitung (Ausschnitt) General field: Social Sciences Detailed field: Philosophy
Source text - German Für Deutschland ist die Kritik der Religion im wesentlichen beendigt, und die Kritik der Religion ist die Voraussetzung aller Kritik.
Die profane Existenz des Irrtums ist kompromittiert, nachdem seine himmlische oratio pro aris et focis |Gebet für Altar und Haushalt| widerlegt ist. Der Mensch, der in der phantastischen Wirklichkeit des Himmels, wo er einen Übermenschen suchte, nur den Widerschein seiner selbst gefunden hat, wird nicht mehr geneigt sein, nur den Schein seiner selbst, nur den Unmenschen zu finden, wo er seine Wirklichkeit sucht und suchen muß.
Das Fundament der irreligiösen Kritik ist: Der Mensch macht die Religion, die Religion macht nicht den Menschen. Und zwar ist die Religion das Selbstbewußtsein und das Selbstgefühl des Menschen, der sich selbst entweder noch nicht erworben oder schon wieder verloren hat. Aber der Mensch, das ist kein abstraktes, außer der Welt hockendes Wesen. Der Mensch, das ist die Welt des Menschen, Staat, Sozietät. Dieser Staat, diese Sozietät produzieren die Religion, ein verkehrtes Weltbewußtsein, weil sie eine verkehrte Welt sind. Die Religion ist die allgemeine Theorie dieser Welt, ihr enzyklopädisches Kompendium, ihre Logik in populärer Form, ihr spiritualistischer Point-d'honneur |Ehrenpunkt|, ihr Enthusiasmus, ihre moralische Sanktion, ihre feierliche Ergänzung, ihr allgemeiner Trost- und Rechtfertigungsgrund. Sie ist die phantastische Verwirklichung des menschlichen Wesens, weil das menschliche Wesen keine wahre Wirklichkeit besitzt. Der Kampf gegen die Religion ist also mittelbar der Kampf gegen jene Welt, deren geistiges Aroma die Religion ist.
Das religiöse Elend ist in einem der Ausdruck des wirklichen Elendes und in einem die Protestation gegen das wirkliche Elend. Die Religion ist der Seufzer der bedrängten Kreatur, das Gemüt einer herzlosen Welt, wie sie der Geist geistloser Zustände ist. Sie ist das Opium des Volkes.
[...]Wo also die positive Möglichkeit der Deutschen Emanzipation?
Antwort: In der Bildung einer Klasse mit radikalen Ketten, einer Klasse der bürgerlichen Gesellschaft, welche keine Klasse der bürgerlichen Gesellschaft ist, eines Standes, welcher die Auflösung aller Stände ist, einer Sphäre, welche einen universellen Charakter durch ihre universellen Leiden besitzt und kein besondres Recht in Anspruch nimmt, weil kein besondres Unrecht, sondern das Unrecht schlechthin an ihr verübt wird, welche nicht mehr auf einen historischen, sondern nur noch auf den menschlichen Titel provozieren kann, welche in keinem einseitigen Gegensatz zu den Konsequenzen, sondern in einem allseitigen Gegensatz zu den Voraussetzungen des deutschen Staatswesens steht, einer Sphäre endlich, welche sich nicht emanzipieren kann, ohne sich von allen übrigen Sphären der Gesellschaft und damit alle übrigen Sphären der Gesellschaft zu emanzipieren, welche mit einem Wort der völlige Verlust des Menschen ist, also nur durch die völlige Wiedergewinnung des Menschen sich selbst gewinnen kann. Diese Auflösung der Gesellschaft als ein besonderer Stand ist das Proletariat.
Das Proletariat beginnt erst durch die hereinbrechende industrielle Bewegung für Deutschland zu werden, den nicht die naturwüchsig entstandne, sondern die künstlich produzierte Armut, nicht die mechanisch durch die Schwere der Gesellschaft niedergedrückte, sondern die aus ihrer akuten|391|Auflösung, vorzugsweise aus der Auflösung des Mittelstandes, hervorgehende Menschenmasse bildet das Proletariat, obgleich allmählich, wie sich von selbst versteht, auch die naturwüchsige Armut und die christlich-germanische Leibeigenschaft in seine Reihen treten.
Wenn das Proletariat die Auflösung der bisherigen Weltordnung verkündet, so spricht es nur das Geheimnis seines eigenen Daseins aus, denn es ist die faktische Auflösung dieser Weltordnung. Wenn das Proletariat die Negation des Privateigentums verlangt, so erhebt es nur zum Prinzip der Gesellschaft, was die Gesellschaft zu seinem Prinzip erhoben hat, was in ihm als negatives Resultat der Gesellschaft schon ohne sein Zutun verkörpert ist. Der Proletarier befindet sich dann in bezug auf die werdende Welt in demselben Recht, in welchem der deutsche König in bezug auf die gewordene Welt sich befindet, wenn er das Volk sein Volk wie das Pferd sein Pferd nennt. Der König, indem er das Volk für sein Privateigentum erklärt, spricht es nur aus, das der Privateigentümer König ist.
Wie die Philosophie im Proletariat ihre materiellen, so findet das Proletariat in der Philosophie seine geistigen Waffen, und sobald der Blitz des Gedankens gründlich in diesen naiven Volksboden eingeschlagen ist, wird sich die Emanzipation der Deutschen zu Menschen vollziehn.
Resümieren wir das Resultat:
Die einzig praktisch mögliche Befreiung Deutschlands ist die Befreiung auf dem Standpunkt der Theorie, welche den Menschen für das höchste Wesen des Menschen erklärt. In Deutschland ist die Emanzipation von dem Mittelalter nur möglich als die Emanzipation zugleich von den teilweisen Überwindungen des Mittelalters. In Deutschland kann keine Art der Knechtschaft gebrochen werden, ohne jede Art der Knechtschaft zu brechen. Das gründliche Deutschland kann nicht revolutionieren, ohne von Grund aus zu revolutionieren. Die Emanzipation des Deutschen ist die Emanzipation des Menschen. Der Kopf dieser Emanzipation ist die Philosophie, ihr Herz das Proletariat. Die Philosophie kann sich nicht verwirklichen ohne die Aufhebung des Proletariats, das Proletariat kann sich nicht aufheben ohne die Verwirklichung der Philosophie.
Wenn alle innern Bedingungen erfüllt sind, wird der deutsche Auferstehungstag verkündet werden durch das Schmettern des gallischen Hahns.
Translation - Greek Για τη Γερμανία, η κριτική της θρησκείας έχει ουσιαστικά περατωθεί· και η κριτική της θρησκείας είναι η προϋπόθεση κάθε κριτικής.
Η εγκόσμια ύπαρξη της πλάνης μένει έκθετη, από τη στιγμή που η ουράνιά της oratio pro aris et focis έχει ανασκευασθεί. Ο άνρωπος έψαχνε στη φανταστική πραγματικότητα του ουρανού έναν υπεράνθρωπο, και δεν βρήκε παρά την αντανάκλαση του εαυτού του· δεν είναι πια διατεθειμένος να συμβιβαστεί με την επίφαση μόνο του εαυτού του, με το απάνθρωπο σαν μόνο εαυτό του, εκεί όπου ψάχνει, και όπου είναι αναγκασμένος να ψάχνει, την αυθεντική του πραγματικότητα.
Η βάση της άθρησκης κριτικής είναι: ο άνθρωπος κάνει τη θρησκεία, όχι η θρησκεία τον άνθρωπο. Η θρησκεία είναι μάλιστα η αυτοσυνείδηση και το αυτοσυναίσθημα του ανθρώπου· εκείνου του ανθρώπου, που είτε δεν έχει ακόμη κατακτήσει τον εαυτό του, είτε τον έχει ήδη ξαναχάσει. Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι μια αφηρημένη ουσία, δεν παραμονεύει κάπου έξω από τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι ο κόσμος του ανθρώπου, το κράτος, η κοινωνία. Τούτο το κράτος, τούτη η κοινωνία, παράγουν τη θρησκεία, μια ανεστραμμένη συνείδηση του κόσμου, επειδή συνιστούν έναν κόσμο, που είναι ο ίδιος ανεστραμμένος. Η καθολική θεωρία αυτού του ανεστραμμένου κόσμου, η εγκυκλοπαιδική του σύνοψη, η εκλαϊκευμένη λογική του είναι η θρησκεία: το σπιριτουαλιστικό του point d’ honneur, ο ενθουσιασμός του, η ηθική του κύρωση, το τελετουργικό συμπλήρωμά του, η γενική βάση της παραμυθίας του και της νομιμοποίησής του. Είναι η φανταστική πραγμάτωση της ουσίας του ανθρώπου, επειδή η ουσία του ανθρώπου δεν έχει πραγματωθεί αληθινά. Έτσι, η πάλη ενάντια στη θρησκεία έμμεσα είναι πάλη ενάντια στον κόσμο εκείνο, που πνευματικό του άρωμα είναι η θρησκεία. (MEGA 170)║
Το θρησκευτικό μαρτύριο είναι έκφραση του πραγματικού μαρτυρίου και διαμαρτυρία κατά του πραγματικού μαρτυρίου εν ταυτώ. Η θρησκεία είναι ο λυγμός του κατατρεγμένου πλάσματος, η ψυχή ενός άκαρδου κόσμου και το πνεύμα μιας κατάστασης πνευματικά κενής: είναι το όπιο του λαού. (MEW 378)│
[...] Πού βρίσκεται λοιπόν η θετική δυνατότητα της γερμανικής χειραφέτησης;
Απάντηση: στη διάπλαση μιας τάξης με ριζοσπαστικές αλυσίδες, μιας τάξης της αστικής κοινωνίας, που δεν είναι τάξη της αστικής κοινωνίας, μιας καταστατικής τάξης, που συνιστά τη διάλυση όλων των καταστατικών τάξεων. Στη διαμόρφωση μιας σφαίρας, που κατέχει καθολικό χαρακτήρα μέσω των καθολικών παθών της και δεν επικαλείται κανένα ιδιαίτερο δικαίωμα, επειδή δεν διαπράττεται εναντίον της κανένα ιδιαίτερο (MEGA 181)║ άδικο, αλλά η απόλυτη αδικία ως τέτοια· που δεν μπορεί να εγκαλέσει πια στη βάση ενός ιστορικού, αλλά μόνο ενός ανθρώπινου τίτλου· που δεν βρίσκεται πια σε μια μονόπλευρη αντίθεση προς τις συνέπειες, αλλά σε μια ολόπλευρη αντίθεση προς τις προϋποθέσεις του γερμανικού κράτους· μιας σφαίρας τέλος, που δεν μπορεί να χειραφετηθεί, χωρίς να χειραφετηθεί από όλες τις υπόλοιπες σφαίρες της κοινωνίας, χειραφετώντας έτσι όλες τις υπόλοιπες σφαίρες της κοινωνίας· που είναι, με μια λέξη, η πλήρης απώλεια του ανθρώπου και μπορεί άρα να κερδίσει τον εαυτό της μόνο μέσα από την πλήρη επανάκτηση του ανθρώπου. Τούτη η διάλυση της κοινωνίας ως ιδιαίτερη καταστατική τάξη είναι το προλεταριάτο.
Το προλεταριάτο αρχίζει μόλις, με την έναρξη της βιομηχανικής κίνησης, να σχηματίζεται στη Γερμανία· γιατί δεν είναι η οιονεί φυσικά δημιουργημένη, αλλά η τεχνητά παραγόμενη φτώχεια, δεν είναι η μηχανικά υπό το βάρος της κοινωνίας καταπιεσμένη ανθρώπινη μάζα, αλλά αυτή που προκύπτει από την οξεία (MEW 390)│ διάλυση της κοινωνίας, ιδίως από τη διάλυση της μεσαίας τάξης, που σχηματίζει το προλεταριάτο· αν και σταδιακά, όπως είναι αυτονόητο, περνά στις τάξεις του και η οιονεί φυσική φτώχεια, και η γερμανοχριστιανική δουλοπαροικία.
Όταν το προλεταριάτο αναγγέλει τη διάλυση της παραδεδομένης παγκόσμιας τάξης, προφέρει μόνο το μυστικό της ίδιας του της ύπαρξης, διότι το ίδιο είναι η υποστατή διάλυση αυτής της παγκόσμιας τάξης. Όταν το προλεταριάτο απαιτεί την άρνηση της ατομικής ιδιοκτησίας, ανυψώνει μόνο σε αρχή της κοινωνίας αυτό, που η κοινωνία έχει ανυψώσει σε δική του αρχή, αυτό, που το ίδιο ενσαρκώνει ήδη, χωρίς δική του σύμπραξη, ως αρνητικό αποτέλεσμα της κοινωνίας. Ο προλετάριος έχει τότε εν σχέσει προς τον εν τω γίγνεσθαι κόσμο το ίδιο δίκιο, που έχει ο Γερμανός βασιλιάς εν σχέσει προς τον τετελεσμένο κόσμο, όταν αποκαλεί τον λαό δικό του λαό, όπως αποκαλεί το άλογο δικό του άλογο. Ο βασιλιάς, ανακηρύσσοντας τον λαό ατομική ιδιοκτησία του, προφέρει τούτο μόνο, ότι ο ιδιοκτήτης είναι βασιλιάς.
Όπως η φιλοσοφία βρίσκει στο προλεταριάτο τα υλικά όπλα της, έτσι το προλεταριάτο βρίσκει στη φιλοσοφία τα πνευματικά του όπλα· και μόλις ο κεραυνός της σκέψης γειωθεί βαθιά μέσα σε τούτο το παρθένο λαϊκό έδαφος, η χειραφέτηση των Γερμανών σε ανθρώπους θα συντελεσθεί.
Ας συνοψίσουμε το αποτέλεσμα:
Η μόνη πρακτικά δυνατή απελευθέρωση της Γερμανίας, είναι η απελευθέρωση από την προοπτική της θεωρίας, που ανακηρύσσει τον άνθρωπο σε ύψιστη ουσία του ανθρώπου. Στη Γερμανία, η χειραφέτηση από τον μεσαίωνα δεν είναι δυνατή, παρά ως χειραφέτηση από τις μερικές υπερβάσεις του μεσαίωνα ταυτόχρονα. Στη Γερμανία δεν μπορεί να σπάσει καμμιά μορφή δουλείας, χωρίς να σπάσει κάθε μορφή δουλείας. Η σχολαστική Γερμανία δεν μπορεί να επαναστατήσει, χωρίς να επαναστατήσει εκ βάθρων. Η χειραφέτηση του Γερμανού είναι η χειραφέτηση του ανθρώπου. Ο νους αυτής της χειραφέτησης είναι η φιλοσοφία, η καρδιά της, το προλεταριάτο. Η φιλοσοφία δεν μπορεί να πραγματώσει τον εαυτό της, χωρίς την αναίρεση του προλεταριάτου, το προλεταριάτο δεν μπορεί να αναιρέσει τον εαυτό του, χωρίς την πραγμάτωση της φιλοσοφίας.
Όταν θα έχουν πληρωθεί όλοι οι εσωτερικοί όροι, η ημέρα της γερμανικής ανάστασης θα αναγγελθεί από το λάλημα του πετεινού της Γαλατίας. (MEW 391)│(MEGA 183)║
Greek to German: Das verfassungsrechtliche Verbot von „privaten Universitäten“ und die Anerkennung beruflicher Rechte nach dem Gemeinschaftsrecht General field: Law/Patents Detailed field: Law (general)
Source text - Greek Το δεύτερο ελληνικό παράδειγμα πιθανής σύγκρουσης μεταξύ εθνικού Συντάγματος και κοινοτικού δικαίου ήρθε στην επιφάνεια λόγω της άρνησης της αρμόδιας ελληνικής αρχής να αναγνωρίσει επαγγελματικά δικαιώματα απορρέοντα από τίτλους σπουδών που χορηγούν κοινοτικά Πανεπιστήμια μετά από φοίτηση εξολοκλήρου ή εν μέρει σε ιδιωτικά ιδρύματα εγκατεστημένα στην Ελλάδα και συμβεβλημένα με σχέση δικαιόχρησης (franchising) με τα χορηγούντα τους τίτλους «μητρικά» Πανεπιστήμια. Νομική βάση της άρνησης αυτής την οποία μέχρι πρότινος επικύρωνε το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι το άρθρο 16 παρ. 5 και 8 ελλΣ. […]
Το ζήτημα που εγέρθηκε ήταν αν η άρνηση αυτή ερχόταν σε αντίθεση με το κοινοτικό δίκαιο, και συγκεκριμένα τόσο με τις διατάξεις του πρωτογενούς κοινοτικού δικαίου που κατοχυρώνουν τις θεμελιώδεις ελευθερίες της ελεύθερης κυκλοφορίας και εγκατάστασης προσώπων όσο και με το παράγωγο (βάσει του άρθρου 47 ΣυνθΕΚ) κοινοτικό δίκαιο που αφορά αμοιβαία αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, βάσει τίτλου σπουδών που έχει χορηγηθεί από εκπαιδευτικό ίδρυμα άλλου Κράτους-Μέλους της Κοινότητας (κράτος προέλευσης του τίτλου).
Η σταθερή νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας βασιζόταν σε μία καταρχήν διάκριση μεταξύ ακαδημαϊκής αναγνώρισης, την οποία μπορεί να αποφασίζει η εθνική Αρχή, αφενός, και επαγγελματικών δικαιωμάτων που ρυθμίζονται από το κοινοτικό δίκαιο αφετέρου. Η διάκριση αυτή ανταποκρίνεται στον καθορισμό των πεδίων εφαρμογής του κοινοτικού πεδίου βάσει της αρχής των ανατεθειμένων αρμοδιοτήτων, και κατ’ επέκταση στη νομολογία του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Με βάση το σκεπτικό αυτό και ερμηνεύοντας «χωρίς καμία εύλογη αμφιβολία» κατά την έννοια κατευθυντήριας απόφασης CILFIT το κοινοτικό δίκαιο και συγκεκριμένα το άρθρο 126 (πλέον 149) ΣυνθΕΚ, σύμφωνα με τo οποίo η οργάνωση του εκπαιδευτικού συστήματος παραμένει εθνική αρμοδιότητα, το ελληνικό Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο δεν υπέβαλε ούτε προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΚ. Ερμηνεύοντας το ίδιο τη Συνθήκη, το Δικαστήριο παρακράτησε την αρμοδιότητα της αρμοδιότητας, την εξουσία δηλαδή να αποφασίζει ποιες αρμοδιότητες έχουν εκχωρηθεί βάσει των Συνθηκών στην Ένωση και ποιες έχουν παρακρατηθεί από τα Κράτη-Μέλη. Ακολούθησε έτσι το παράδειγμα και άλλων εθνικών δικαστηρίων που για μακρό χρονικό διάστημα κατέφευγαν στη μέθοδο αυτή, προκειμένου να αποφύγουν αποφάσεις του ΔΕΚ που θα διεύρυναν την έννοια της επαγγελματικής δραστηριότητας και θα συρρίκνωναν περαιτέρω τη νομοθετική αρμοδιότητα του εθνικού νομοθέτη στο συγκεκριμένο πεδίο.
Τη μεταστροφή της νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας στο εξεταζόμενο θέμα σηματοδοτεί η απόφαση 778/2007 του Δ΄ Τμήματος, με την οποία κρίθηκε ότι είναι υποχρεωτική η αναγνώριση πτυχίου που χορηγήθηκε από αλλοδαπό πανεπιστήμιο (εν προκειμένω ιταλικό) σε Έλληνα πολίτη, παρά το γεγονός ότι μέρος των σπουδών είχε πραγματοποιηθεί σε παράρτημα εγκατεστημένο στην Ελλάδα αλλά μη αναγνωρισμένο από αυτή ως εκπαιδευτικό ίδρυμα. […]
Το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κρίνοντας την προσφυγή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία είχε αιτηθεί την καταδίκη της Ελλάδας λόγω παράβασης των υποχρεώσεων της τελευταίας βάσει της Οδηγίας 89/48/ΕΟΚ, και αποδεχόμενο τις προτάσεις του γενικού Εισαγγελέα Bot, σύμφωνα με τις οποίες δεν επιτρέπεται «κανένα κριτήριο εδαφικότητας όσον αφορά τον τόπο πραγματοποίησης των σπουδών», υπενθύμισε ότι για την εφαρμογή της Οδηγίας 89/48 αρκεί η εκπαίδευση να έχει πραγματοποιηθεί «κατά το μεγαλύτερό της μέρος στην Κοινότητα». Το Δικαστήριο δεν παρέλειψε να δηλώσει τη ‘νομιμοφροσύνη’ του στην αρχή των δοτών αρμοδιοτήτων, τονίζοντας ότι η Οδηγία 89/48 δεν αφορά την αναγνώριση ακαδημαϊκών τίτλων σπουδών αλλά μόνον τα επαγγελματικά προσόντα τα οποία παρέχουν πρόσβαση σε νομοθετικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα και ότι το παραπάνω συμπέρασμα ουδόλως επηρεάζει την αρμοδιότητα της Ελλάδας να ορίζει η ίδια την οργάνωση του εκπαιδευτικού της συστήματος (36-37). Τόνισε, ωστόσο, ότι, με την επιφύλαξη της δυνατότητας επιβολής των αντισταθμιστικών μέτρων του άρθρου 4 της Οδηγίας 89/48, ein Aufnahmemitgliedstaat verpflichtet ist.
Καταρχάς η απόφαση C-274/05 του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων υπακούει στη στρατηγική αποφυγής της ευθείας σύγκρουσης μεταξύ κοινοτικού δικαίου και εθνικού Συντάγματος. Η οργάνωση της εκπαίδευσης πρωτογενώς, χωρίς δηλαδή τη σύνδεση με εκπαιδευτικά ιδρύματα άλλων Κρατών-Μελών, δεν θίγεται βάσει του σκεπτικού του ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, δεν κάμπτεται δηλαδή τυπικά το κρατικό μονοπώλιο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα.
Κεντρικό επιχείρημα επί του οποίου ερείδεται η όλη απόφαση είναι η κάμψη της αρχής της εδαφικότητας, εφόσον τα επί τη βάσει σύμβασης δικαιόχρησης λειτουργούντα ιδρύματα, παρά το γεγονός ότι είναι εγκατεστημένα εντός της ελληνικής εδαφικής επικράτειας, υπάγονται στο δίκαιο του Κράτους-Μέλους εγκατάστασης του μητρικού Πανεπιστημίου, το οποίο και χορηγεί τον πιστοποιούμενο τίτλο. Υπό αυτή την έννοια, η λειτουργία των εν λόγω ιδρυμάτων εκφεύγει της κανονιστικής εμβέλειας του ελληνικού Συντάγματος κατά την πρόβλεψη του άρθρου 28 παρ. 3 Σ, με την αξιοσημείωτη διαφορά όμως ότι δεν υπάγεται ευθέως στο κοινοτικό δίκαιο αλλά μέσω αυτού στο δίκαιο ενός άλλου Κράτους-Μέλους. Το κοινοτικό δίκαιο λειτουργεί εν είδει κανόνα αρμοδιότητας για την επιλογή του εφαρμοστέου δικαίου, όπως λειτουργούν οι κανόνες του ιδιωτικού διεθνούς, και όχι ως ουσιαστικός ρυθμιστικός κανόνας, ο οποίος καλείται σε εφαρμογή στις περιπτώσεις υπαγωγής πραγματικών περιστατικών στο πεδίο εφαρμογής του. Κρίσιμο για την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων που πηγάζουν από έναν τίτλο σπουδών είναι μόνον το δίκαιο του κράτους προέλευσης του τίτλου. […]
Η θέση στο κέντρο της δικανικής κρίσης της αρχής της αναλογικότητας φανερώνει ότι και το ευρωπαϊκό Δικαστήριο αναγκάζεται από την πλευρά του να στηρίζει τις δικανικές του κρίσεις σε θεμελιώδεις αρχές που διέπουν το πολυεπίπεδο οικοδόμημα το οποίο προκύπτει από τη συνταγματική συνάρθρωση των Κρατών με την Κοινότητα. Παράλληλα, η αποδοχή του ευρωπαϊκού δικαστηρίου ότι οι εθνικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες πρέπει να λαμβάνονται υπόψη αφήνει ανοικτή τη δυνατότητα να επηρεαστεί και το κοινοτικό δίκαιο από τα εθνικά Συντάγματα• όχι υπό την έννοια ότι τα τελευταία θέτουν ένα ανυπέρβλητο, ως προς τις κατ’ ιδίαν διατάξεις τους, όριο επέκτασης ή εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου αλλά με την έννοια της αλληλεπίδρασης, του εμβολιασμού με τις εθνικές ευαισθησίες και κυρίως με τις αρχές που συγκροτούν τη συνταγματική ταυτότητα των Κρατών-Μελών και οι οποίες είναι στην πλειοψηφία τους κοινές ανάμεσα στα Κράτη-Μέλη. Αντίθετα, συνταγματικής περιωπής διατάξεις οι οποίες δεν εντάσσονται αρμονικά στο συνταγματικό πλαίσιο που συγκροτείται από τη συνάντηση των εθνικών συνταγμάτων με το κοινοτικό-ενωσιακό δίκαιο, φαίνεται ότι δεν αντέχουν όχι μόνον στη δύναμη του τελευταίου αλλά και την κανονιστική επενέργεια των κοινών συνταγματικών αρχών, όπως της αρχής της αναλογικότητας ή της αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Translation - German Das zweite griechische Beispiel einer potentiellen Kollision zwischen nationaler Verfassung und Gemeinschaftsrecht hat sich aus der Weigerung der zuständigen griechischen Behörde ergeben, berufliche Rechte auf Grund von Studientiteln anzuerkennen, die von Universitäten in der Europäischen Union nach teilzeitigem oder vollständigem Studium an in Griechenland ansässigen privaten Institutionen ausgestellt wurden. Diese Institutionen stehen in Franchise-Verträgen zu den die Titel ausstellenden „Mutter-Universitäten“ in anderen Mitgliedstaaten der EU. Rechtsgrundlage dieser Weigerung, welche bis vor kurzem vom obersten griechischen Verwaltungsgericht (Symvoulio tis Epikrateias, von nun an StE) gebilligt wurde, ist Art. 16 Abs. 5 und 8 der griechischen Verfassung (von nun an grV). […]
Die Frage die sich ergeben hat betraf den potenziellen Verstoß dieser Weigerung gegen das Gemeinschaftsrecht, und zwar sowohl gegen die Vorschriften des Primärrechts, welche die Grundfreiheiten der Personenfreizügigkeit und Niederlassungsfreiheit gewährleisten, wie auch gegen das Sekundärrecht, welches (auf Grund von Art. 47 EGV) die gegenseitige Anerkennung von Berufsrechten der Arbeitnehmer auf Grund von in einem anderen Mitgliedstaat erworbenen Abschlüssen (Herkunftsland des Titels) regelt.
Die konstante Rechtsprechung des StE basierte auf einer Distinktion zwischen akademischer Anerkennung einerseits, welche der Entscheidung der nationalen Behörde obliegt, und der Anerkennung von Berufsrechten andererseits, welche vom Gemeinschaftsrecht geregelt wird. Diese Distinktion gehorcht der Bestimmung der Anwendungsbereiche des Gemeinschaftsrechts nach dem Grundsatz der verliehenen Kompetenzen und ist dementsprechend mit der Rechtsprechung des EuGH kompatibel. Mit dieser Begründung und durch eine im Sinne des einflussreichen CILFIT Urteils von „vernünftigem Zweifel“ frei geglaubte Auslegung des Gemeinschaftsrechts, konkreter des Art. 126 (jetzt 149) EGV, wonach die Organisierung des Bildungssystems in der nationalen Zuständigkeit verbleibt, hat das oberste griechische Verwaltungsgericht noch nicht mal den EuGH zur Vorabentscheidung angerufen. Durch seine eigene Auslegung des Vertrags hat das StE die Kompetenz der Kompetenz für sich vorbehalten und sich als berufen betrachtet zu entscheiden, welche Kompetenzen der Union verliehen und welche von den Mitgliedstaaten beibehalten worden sind. Es ist so dem Beispiel auch anderer nationaler Gerichtshöfe gefolgt, die sich lange Zeit dieser Methode bedient haben, um Entscheidungen des EuGH zu vermeiden, welche den Begriff der beruflichen Tätigkeit ausdehnen und die Zuständigkeit des nationalen Gesetzgebers auf diesem Gebiet weiter einschränken könnten.
Die Wende in der diesbezüglichen Rechtsprechung des StE wurde durch den Beschluss 778/2007 der Abteilung D eingeleitet. Hiermit wurde entschieden, dass die Anerkennung eines Titels, der von einer ausländischen (in diesem Fall einer italienischen) Universität an einen griechischen Bürger verliehenen wurde, obligatorisch ist, obwohl Teil der Studienzeit in einer Zweigniederlassung in Griechenland verbracht wurde, die nicht als Hochschule vom griechischen Staat anerkannt ist. […]
In seinem Urteil zur Vertragsverletzungsklage der Kommission gegen Griechenland wegen Verletzung der Verpflichtungen aus der Richtlinie 89/48/EWG ist der EuGH dem Schlussantrag des Generalanwalts Bot gefolgt, demzufolge „hinsichtlich des Orts der Ausbildung keine Territorialitätskriterien“ gestattet sind. Er hat außerdem unterstrichen, dass es zur Anwendung der genannten Richtlinie ausreicht, wenn die Ausbildung „überwiegend in der Gemeinschaft“ absolviert wurde. Der Gerichtshof hat es auch nicht versäumt seine Treue zum Grundsatz der verliehenen Kompetenzen zu deklarieren, indem er betonte, dass die Richtlinie 89/48/EWG nicht die Anerkennung akademischer Ausbildungsnachweise betrifft, sondern nur die beruflichen Qualifikationen, die Zugang zu reglementierten Berufen eröffnen, und dass die sich aus ihr ergebenden Verpflichtungen die Kompetenz des griechischen Staates zur Gestaltung seines Bildungssystems nicht beeinträchtigen (Rdnr. 36-37). Nichtsdestotrotz hat er entschieden, dass vorbehaltlich der Einführung von Ausgleichsmaßnahmen gemäß Art. 4 der genannten Richtlinie ein Aufnahmestaat „verpflichtet ist, ein von einer Behörde eines anderen Mitgliedstaats ausgestelltes Diplom auch dann anzuerkennen, wenn mit diesem Diplom auch eine ganz oder teilweise in dem Aufnahmemitgliedstaat erworbene Ausbildung bescheinigt wird und diese Ausbildung nach den Rechtsvorschriften des Aufnahmemitgliedstaats nicht als Hochschulausbildung anerkannt wird“.
Es ist zunächst anzumerken, dass der Beschluss C-274/05 des EuGH die Strategie der Vermeidung einer direkten Kollision zwischen dem Gemeinschaftsrecht und der nationalen Verfassung verfolgt. An sich, d.h. ohne Berücksichtigung ihrer Verbindung mit den Bildungsanstalten anderer Mitgliedstaaten, leidet die nationale Gestaltung des Bildungssystems durch die Argumentation des Gerichtshofs keine Beschränkung. Formell wird das staatliche Monopol in der Hochschulbildung in Griechenland nicht gebrochen.
Das zentrale Argument, welches das ganze Urteil stützt, konstatiert eine Beugung des Territorialitätsprinzips, insofern die aufgrund von Franchise-Verträgen operierenden Institutionen, obwohl sie im griechischen Hoheitsgebiet ansässig sind, dem Recht des Mitgliedstaates unterliegen, in dem die Mutter-Universität, welche auch die Ausbildung bescheinigt, ihren Sitz hat. In diesem Sinne entflieht die Operation der genannten Institutionen dem Anwendungsbereich der griechischen Verfassung gemäß der Bestimmung des Art. 28 Abs. 3 grV, mit dem markanten Unterschied, dass sie nicht direkt in den Geltungsbereich des Gemeinschaftsrechts fällt, sondern in dem des Rechts eines anderen Mitgliedstaates. Das Gemeinschaftsrecht funktioniert in diesem Fall als Zuständigkeitsnorm zur Wahl des anzuwendenden Rechts, analog der Bestimmungen des internationalen Privatrechts, und nicht als materiell relevante Rechtsnorm, welche im Fall der Subsumtion eines Sachverhalts unter ihren Geltungsbereich zur Anwendung käme. Ausschlaggebend für die Anerkennung von Berufsrechten aufgrund von Studienabschlüssen ist nur das Recht des Herkunftslandes des Abschlusses. […]
Das Rücken des Grundsatzes der Verhältnismäßigkeit an zentraler Stelle in der Rechtsprechung des EuGH bezeugt, dass auch er gezwungen ist, seine Rechtsurteile auf fundamentale Grundsätze des vielschichtigen Bauwerks zu stützen, das sich aus der konstitutionellen Verschachtelung der Nationalstaaten mit der Gemeinschaft ergibt. Gleichzeitig lässt das Zugeständnis des EuGH bezüglich der Berücksichtigung der nationalen sozialen, wirtschaftlichen und politischen Zustände die Möglichkeit eines Einflusses der nationalen Verfassungen auf das Gemeinschaftsrecht offen; nicht in dem Sinne, dass die Verfassungen bezüglich bestimmter Bestimmungen unüberwindliche Schranken in der Ausweitung oder Anwendung des Gemeinschaftsrechts aufstellen, sondern im Sinne einer Wechselwirkung, der Impfung des Gemeinschaftsrechts durch nationale Empfindsamkeiten und vor allem seiner Bereicherung durch die Grundsätze, welche die konstitutionelle Identität der Mitgliedstaaten stiften und zum größten Teil ihnen gemeinsam sind. Selbst Bestimmungen von verfassungsrechtlichem Rang dagegen, welche sich nicht harmonisch in den konstitutionellen Rahmen eingliedern lassen, der durch die Begegnung der nationalen Verfassungen mit dem Gemeinschafts- und Unionsrecht konstituiert wird, scheinen sich nicht nur der Kraft der übernationalen Rechtsordnung nicht widersetzen zu können, sondern auch gegen die normative Einwirkung der gemeinsamen Verfassungsgrundsätze, wie des Grundsatzes der Verhältnismäßigkeit oder dessen des gegenseitigen Vertrauens, widerstandslos zu sein.
More
Less
Experience
Years of experience: 16. Registered at ProZ.com: Apr 2014.
Portfolio