This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Freelance translator and/or interpreter, Verified site user
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
The knock on the door came at night. In the darkness I could see two yellow jackets over black uniforms – the police. They were going door to door, the officers explained, to warn people in the area of the imminent risk of flooding. They handed over a photocopied leaflet, advising that we prepare to turn off the power and move all valuables upstairs, and were gone.
The rain had come two days earlier. It poured with torrential force for most of the day, accompanied by vivid flashes of lightning and intermittent claps of thunder. Roads were awash as flash floods swept off fields. Within hours, the rail link north was cut, and Oxford – like many other towns in the Midlands and southern England – was marooned. Four days later the waters were still rising, as a flood crest surged down the river Thames from more heavily inundated areas upstream. Turning on the television news I saw the pretty cathedral town of Tewkesbury turned into an island, both Cheltenham and Gloucester hit by power failures, and schools closed across the entire region. The rising flood swept over a water treatment plant, leaving a quarter of a million people with no drinking water for over a week. Though my own house was not flooded, whilst writing this I can still smell the stench of rotting waterweed left behind by the river on nearby Port Meadow.
The sheer intensity and violence of the rain reminded me of a tropical storm I rode out a few years earlier on the Outer Banks of North Carolina, whilst researching my first book High Tide. There was that same ominous dark quality to the sky, and the rainfall radar on the Meteorological Office website showed the same reds and whites of super-intense precipitation that I had previously witnessed whilst sheltering in the hurricane trackers’ van near Cape Hatteras in 2002. Hurricanes generate some of the heaviest rainfall on Earth, and flooding during a hurricane strike is virtually a certainty. As the terrible drama that unfolded in New Orleans when Hurricane Katrina hit in 2005 showed, sometimes this flooding – combined with a monster storm surge – can be deadly.
All these events were windows into a changing world. Global warming is making the hydrological cycle more intense, causing heavier storms and more intense hurricanes to brew up out at sea. Yes, extreme weather has always been with us, but the fact that rising levels of greenhouse gases trap the sun’s heat means that more energy is available in the system – so the worst is happening more and more often. The misery suffered in New Orleans three years ago felt to me like an insight into what the twenty-first century may have in store for many more of us, in a thousand locations across the world, as climate change accelerates. The scenes lingered in my mind even as the city was emptied and the bedraggled survivors of New Orleans and the wider Gulf region were packed off to temporary shelters in Texas and elsewhere, where half a million still remain at the time of writing: arguably the first climate refugees, displaced permanently from their homes. I kept wondering: where next? What will happen as the world warms bit by bit? With up to six degrees Celsius of global warming on the cards over the next hundred years, according to the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), what will happen to our coasts, our towns, our forests, our rivers, our croplands and our mountains? Will we all, as some environmentalists suggest, be reduced to eking out a living from the shattered remains of civilisation in Arctic refuges, or will life go on much as before – if only a little warmer?
As I pondered these questions, I had already begun to sift through the latest scientific literature on global warming. I knew from earlier research for High Tide that scientists have now made hundreds of projections – mostly based on complex computer models – of how future global warming will affect everything from maize crops in Tanzania to snowfall in the Alps. Occasionally a particularly striking study makes headlines in the newspapers, but the vast majority of these forecasts are buried in obscure specialist journals, destined to be read only by other climatologists.Most of these journals are taken by Oxford University’s Radcliffe Science Library, where they sit – undisturbed for weeks or even years on their dimly lit shelves – just a mile or so down the road from my own house. I realised that it was almost as if I had a Delphic Oracle in my back garden or Nostradamus living next door – except that these scientific prophecies were already coming true.
Earlier that year I had begun to make a daily pilgrimage down to the Radcliffe Science Library basement with my laptop, where as the weeks passed by I trawled through tens of thousands of scientific papers. Seasons came and went, and I barely noticed. Each relevant article, I slotted into a spreadsheet – papers about two degrees of global warming went into the two degrees slot, papers about five degrees of global warming went into the five degrees slot, and so on. Not all were computer model projections – some of the most interesting material came from palaeoclimate studies, investigations of how variations in temperatures have affected the planet during previous global warming events in prehistory. These records of past greenhouse episodes, I realised, could be analogues for the future: and they too slotted into my six degrees table according to the temperatures of the climatic periods they represented.
At the end, I found I had something truly unique: a degree-bydegree guide to our planet’s future. And so, based on this raw material, the book gradually took shape: my first chapter included all the global warming impacts I could find associated with a onedegree rise in temperature, my second chapter covered two degrees, my third chapter covered three degrees … and on up the scale to six degrees – the worst-case scientific scenario. No scientist and no journalist has ever undertaken this work before with anything like this attention to detail, and never before has so much of this information been presented comprehensibly to a general audience in book form.
As the work emerged, I felt a nagging suspicion that maybe I should be keeping it all secret. Six Degrees was beginning to feel like a survival manual, full of indications about which parts of the globe might need to be abandoned, and which would be most likely to remain habitable. Maybe I should be sharing this information only with my family and friends, to give those people closest to me a quiet heads-up? Or perhaps I should get it out as widely as possible, as a sort of cautionary tale, to convince people to campaign for rapid emissions cuts and avoid the worst-case scenarios before it is too late?
Obviously I chose the second, more optimistic course. But a related question continued to bug me as I did early public presentations of Six Degrees material, particularly when I overheard a conversation in the toilets after one event in which an audience member apologised to another for dragging them out to something so depressing. I was truly shocked. Depressing? It had honestly never occurred to me that Six Degrees might be depressing.Yes, the impacts presented are terrifying – but they are also, in the main, still avoidable. Getting depressed about the situation now is like sitting inert in your living room and watching the kitchen catch fire, and then getting more and more miserable as the fire spreads throughout the house – rather than grabbing an extinguisher and dousing the flames.
It also dawned on me gradually when I tried to explain the book to non-specialists that most ordinary people have not got the slightest idea what two, four or six degrees of average warming actually means in reality. These still sound like very small changes when the mercury swings by fifteen degrees between night and day. To most of us, if Thursday is six degrees warmer than Wednesday, it doesn’t mean the end of the world, it means we can leave the overcoat at home. Such are the vagaries of everyday weather. But six degrees of global average change is an entirely different prospect.
Consider this: 18,000 years ago, during the deepest freeze of the last ice age, global temperatures were about six degrees colder than today. In that frigid climate, ice sheets stretched across North America from sea to shining sea. As glacial grooves in the rocks in Central Park attest, New York was buried under a thick slab of ice, more than a mile deep as it stretched into the heart of the continent. Northern New Jersey was buried, as was all the Great Lakes area, and almost the entirety of Canada. Further south, the agricultural heartland of states like Missouri and Iowa would have been freezing tundra, blasted by dust-laden winds sweeping down from the ice cap, and underlain by layers of solid permafrost. During the ice age, humans were displaced far to the south, where places that are now subtropical, like Florida and California, maintained a temperate climate.
In addition, temperature swings were astonishingly rapid – several degrees in the space of a decade as the climate warmed and then cooled again. At one point, about 70,000 years ago, a huge supervolcano eruption in Indonesia blew thousands of cubic kilometres of dust and sulphur into the atmosphere, cutting off the Sun’s heat and causing global temperatures to plummet. Humans were nearly wiped out in the ensuing ‘nuclear’ winter: the entire global human population crashed to somewhere between 15,000 and 40,000 individuals, a survival bottleneck which is still written in the genes of every human alive today. By implication, if six degrees of cooling was enough to nearly wipe us out in the past, might six degrees of warming have a similar effect in the future? That is the question this book seeks to answer.
Translation - Finnish INLEIDING
Het was nacht toen er op de deur geklopt werd. In het donker kon ik twee gele jassen onderscheiden, met daaronder zwarte uniformen – politie. Ze waren bezig om van deur tot deur te gaan, zo lichtten de agenten toe, om de mensen te waarschuwen in het gebied waar direct gevaar voor overstroming dreigde. Ze overhandigden ons een gekopieerd foldertje, waarin we werden geadviseerd om de stroom uit te schakelen en alle waardevolle spullen naar boven te verhuizen – en weg waren ze.
Twee dagen eerder was het begonnen met regenen. Het grootste deel van de dag kwam het met bakken tegelijk naar beneden, vergezeld van felle bliksemflitsen, afgewisseld met donderslagen. De wegen stonden volkomen blank terwijl het water in plassen uit de weilanden kwam gulpen. Binnen een paar uur tijd was de spoorlijn naar het noorden afgesloten, en was Oxford – zoals veel andere steden in de Midlands en het zuiden van Engeland – van de wereld afgesneden. Vier dagen later steeg het water nog steeds, terwijl de kruin van een vloedgolf de rivier de Thames af kwam rollen vanuit bovenstroomse gebieden die nog verder onder water stonden. Toen ik het nieuws op de televisie aandeed, zag ik hoe het schilderachtige stadje Tewkesbury met kathedraal en al in een eiland was veranderd, hoe zowel Cheltenham als Gloucester door stroomuitval waren getroffen, en scholen in de hele regio gesloten waren. Het wassende water overspoelde een waterzuiveringsinstallatie, waardoor een kwart miljoen mensen ruim een week zonder drinkwater kwam te zitten. Hoewel mijn eigen huis niet overstroomd werd, ruik ik nog, terwijl ik dit schrijf, de stank van rottende waterplanten die de rivier heeft achtergelaten in het nabije Port Meadow.
De enorme intensiteit en het geweld van de regen deed me denken aan een tropische storm waar ik een paar jaren eerder doorheen gereden was, in de Outer Banks in North Carolina, terwijl ik onderzoek deed voor mijn eerste boek, Het nieuwe weer. De hemel had op dezelfde manier iets onheilspellend donkers, en de neerslagkaart op de website van het Meteorological Office liet dezelfde rode en witte vlekken zien van de super-intense neerslag, die ik eerder onder ogen had gehad in het busje van de orkaanjagers bij Cape Hatteras in 2002. Orkanen veroorzaken het zwaarste soort regenval op Aarde, en als een orkaan toeslaat kun je er donder op zeggen dat er overstromingen van komen. Zoals het ontstellende drama liet zien dat zich ontvouwde in New Orleans toen het door de orkaan Katrina was getroffen, kan zo’n overstroming – in combinatie met een gigantische vloedgolf – dodelijk zijn.
Al deze gebeurtenissen vormden vensters op een veranderende wereld. De opwarming van de aarde maakt de hydrologische cyclus intenser, en zorgt ervoor dat er op zee zwaardere stormen en heviger orkanen worden gebrouwen. Jazeker, extreem weer is er altijd geweest, maar het feit dat stijgende nivo’s van broeikasgassen de zonnewarmte vasthouden betekent dat er in het systeem meer energie beschikbaar is – zodat het ergste zich steeds vaker voordoet. De ellende die New Orleans drie jaar geleden te doorstaan kreeg leek mij een kijkje in datgene wat de eenentwintigste eeuw voor velen van ons in petto heeft, op ontelbare plekken ter wereld, nu de klimaatverandering steeds sneller gaat.
De beelden bleven in mijn hoofd rondspoken, zelfs nog toen de stad was geëvacueerd en de doorweekte overlevenden van New Orleans en het hele gebied rond de Golf waren afgevoerd naar tijdelijke opvangcentra in Texas en elders, waar een half miljoen van hen nog steeds verblijven op het moment dat ik dit schrijf: al of niet de eerste klimaatvluchtelingen, voorgoed van huis en haard verdreven. Ik bleef me afvragen: waar gaat het de volgende keer gebeuren? Wat gaat er gebeuren als de wereld beetje bij beetje warmer wordt? Wat gaat er gebeuren met onze kusten, onze steden, onze bossen, onze rivieren, onze akkers en onze bergen – nu er, volgens het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), een wereldwijde opwarming op het programma staat van tot zes graden over de komende honderd jaar? Zullen wij allen, zoals sommige milieudeskundigen suggereren, zijn veroordeeld tot het bij elkaar schrapen van een bestaan in de verwoeste restanten van de beschaving, in een veilige uithoek van het poolgebied, of gaat het leven gewoon door – alleen een beetje warmer?
Toen ik hierover nadacht was ik al begonnen om de nieuwste wetenschappelijke literatuur over opwarming van de aarde na te pluizen. Ik wist uit mijn eerdere onderzoek voor Het nieuwe weer dat wetenschappers inmiddels honderden projecties hebben gedaan – meestal op basis van complexe computermodellen – van hoe de toekomstige opwarming op alles van invloed zal zijn, van de maisoogst in Tanzania tot aan de sneeuwval in de Alpen. Af en toe haalt een bijzonder treffend onderzoek de krantenkoppen, maar de grote meerderheid van deze voorspellingen wordt bijgezet in obscure specialistische tijdschriften, die zijn voorbestemd om uitsluitend door andere klimatologen gelezen te worden. De meeste van deze tijdschriften vallen in de bus bij de Radcliffe Science Library van de Universiteit van Oxford, waar ze weken, of zelfs jaren lang op schaars verlichte planken staan – nog geen twee kilometer van mijn huis vandaan. Ik besefte dat het was alsof ik een Orakel van Delphi in mijn achtertuin had staan, of Nostradamus naast me had wonen – behalve dat deze wetenschappelijke profetieën al werkelijkheid aan het worden waren.
Eerder dat jaar was ik begonnen om met mijn laptop elke dag een pelgrimstocht te maken naar de kelder van de Radcliffe Science Library, waar ik in de loop van weken tienduizenden wetenschappelijke artikelen uitkamde. De seizoenen kwamen en gingen, en ik maakte er nauwelijks iets van mee. Ik voerde elk relevant artikel in een spreadsheet in – artikelen over twee graden opwarming in de rubriek van twee graden, artikelen over vijf graden opwarming in de rubriek van vijf graden, enzovoort. Het waren niet allemaal projecties van computermodellen – een deel van het interessantste materiaal kwam uit paleoklimatologische studies, onderzoeken naar de invloed van temperatuurveranderingen op de planeet tijdens warmere periodes in de prehistorie. Deze gegevens van broeikasperiodes in het verleden, zo realiseerde ik me, konden wel eens parallellen naar de toekomst vormen: en zo werden ook zij in mijn zes-gradentabel geschoven, volgens de temperatuur van de klimaatperiodes die zij vertegenwoordigden.
Op het laatst bedacht ik dat ik iets had dat feitelijk uniek was: een graad-voor-graad-gids voor de toekomst van onze planeet. En zo begon het boek, op basis van dit ruwe materiaal, steeds meer vorm aan te nemen: in mijn eerste hoofdstuk stonden alle effecten van wereldwijde opwarming die ik had gevonden in verband met een temperatuurstijging van één graad, in mijn tweede hoofdstuk stonden die van twee graden, in mijn derde hoofdstuk die van drie graden... en zo verder omhoog tot aan zes graden – het wetenschappelijke worst-case scenario. Er is geen wetenschapper en geen journalist die dit werk ooit eerder heeft gedaan met iets wat ook maar in de buurt komt van deze gedetailleerdheid, en nooit eerder is zoveel van deze informatie in boekvorm toegankelijk gemaakt voor een algemeen publiek.
Terwijl het werk gestalte kreeg begon het gevoel aan me te knagen dat ik het misschien allemaal maar geheim moest houden. Zes Graden begon te voelen als een overlevingsgids, barstensvol aanwijzingen over welke delen van de aardbol maar beter verlaten konden worden, en welke er vermoedelijk bewoonbaar zouden blijven. Misschien moest ik deze informatie alleen delen met mijn familie en vrienden, om degenen die mij het meest nabij waren stilletjes een schot voor de boeg te geven? Of misschien moest ik het zo breed mogelijk rondbazuinen, als een soort waarschuwing, om mensen ervan te overtuigen om campagne te voeren voor snelle emissieplafonds en de worst-case scenario’s te vermijden vóór het te laat is?
Vanzelfsprekend koos ik voor de tweede, optimistischer koers. Maar een vraag die ermee samenhing bleef me achtervolgen toen ik openbare presentaties over het materiaal voor Zes Graden ging geven, vooral nadat ik een keer na afloop van zo’n avond in de toiletten een gesprek opving, waarin iemand uit het publiek een ander zijn excuses aanbood voor het feit dat hij deze had meegesleept naar zoiets deprimerends. Ik schrok me rot. Deprimerend? Het was werkelijk geen moment bij me opgekomen dat Zes Graden deprimerend zou kunnen zijn. Jazeker, de gepresenteerde gevolgen zijn angstaanjagend – maar ze zijn ook, in hoofdzaak, nog te voorkomen. Gedeprimeerd gaan zitten raken over de situatie nu is net zoiets als onbeweeglijk in je woonkamer zitten toekijken hoe de keuken vlam vat, en je dan steeds ellendiger gaan voelen terwijl het vuur zich door het huis verspreidt – in plaats van een blusapparaat te grijpen en op de vlammen in te spuiten.
Ik probeerde het boek ook aan niet-specialisten uit te leggen, en daarbij drong het steeds meer tot me door dat de meeste mensen volstrekt geen idee hebben wat een gemiddelde opwarming van twee, vier of zes graden in werkelijkheid eigenlijk betekent. Het lijken nog steeds hele kleine veranderingen, wanneer het kwik tussen dag en nacht wel vijftien graden heen en weer vliegt. Wanneer het donderdag zes graden warmer is dan woensdag, betekent dat voor de meesten van ons niet het einde van de wereld; het betekent dat we onze jas thuis kunnen laten. Dat zijn gewoon de grillen van het alledaagse weer. Maar een wereldwijde verandering van gemiddeld zes graden is een totaal ander vooruitzicht.
Ga maar na: 18.000 jaar geleden, tijdens de allerkoudste periode van de laatste ijstijd, was de temperatuur wereldwijd zo’n zes graden kouder dan tegenwoordig. In dat ijzige klimaat strekten de ijsvlaktes zich uit over heel Noord-Amerika, van de ene oceaan tot de andere. Zoals gletsjergeulen in de rotsen van Central Park aantonen, was New York begraven onder een dik pak ijs, dat zich met een diepte van bijna twee kilometer uitstrekte naar het midden van het continent. Het noorden van New Jersey lag eronder begraven, net als het hele gebied van de Grote Meren, en vrijwel volledig Canada. Verder naar het zuiden moet het agrarische hart van staten als Missouri en Iowa een ijskoude toendra geweest zijn, bestookt door stofstormen die vanaf de ijskap kwamen zwiepen, en liggend op dikke lagen permafrost. Mensen waren in de ijstijd ver naar het zuiden verdreven, waar plekken die nu subtropisch zijn, zoals Florida en Californië, een gematigd klimaat hadden behouden.
Bovendien verliepen de temperatuurschommelingen verbijsterend snel – meerdere graden binnen een tijdsbestek van tien jaar waarin het klimaat opwarmde en weer afkoelde. Op een bepaald moment, zo’n 70.000 jaar geleden, blies een enorme vulkaanuitbarsting in Indonesië duizenden kubieke kilometers stof en zwavel de atmosfeer in, zodat de zonnewarmte werd afgesneden en de temperatuur wereldwijd naar beneden dook. Menselijk leven werd bijna uitgeroeid in de ‘nucleaire’ winter die daarop volgde: de totale wereldbevolking klapte in elkaar tot ergens tussen de 15.000 en 40.000 individuen, een overleving als een flessehals, die tot op heden in de genen van elk levend mens gegrift staat. Wanneer zes graden afkoeling in het verleden genoeg was om ons vrijwel weg te vagen, betekent dat dan impliciet dat zes graden opwarming in de toekomst net zo’n soort gevolg zal hebben? Dat is de vraag die dit boek probeert te beantwoorden.
More
Less
Experience
Years of experience: 23. Registered at ProZ.com: Mar 2009.
1988 Ingenieursexamen Tropische Bosbouw (Landbouw Hogeschool), doctoraalvakken: Boshuishoudkunde ('A Taste of the Kisii Kitchen; a multiple case study of woodfuel situations in twenty rural households in Kisii District, Kenya'); Milieukunde Leiden en Amsterdam ('Milieuplanning in Ontwikkelingslanden'); Voorlichtingskunde (Schriftelijke voorlichting, Interculturele communicatie).
2004 Master’s Transpersonal Psychology na afstandsstudie aan Institute of Transpersonal Psychology, USA. ('Noetic Navigation through Madness and Mysticism: A Qualitative Exploration of Spiritual Crises and Inner Guidance in the Netherlands')
Cursussen
1988 Wetenschapscorrespondenten (UvA ea.)
2005 deeltijd Geschiedenis van de Hermetische Filosofie
Publicaties
als auteur/fotograaf:
1996 'Tuinen van Overvloed - permacultuur als duurzame inspiratie voor de leefomgeving', uitg. Het Spectrum, Utrecht
Als vertaler E-N:
2001 De Diamantbenadering, John Davis
2002 Negen Facetten van Eenheid, A.H. Almaas
2003 Hartstochtelijk aanwezig zijn, Catherine Ingram
alle uitgegeven door Altamira-Becht, Haarlem
Als auteur:
2007 Spirituele crises - transpersoonlijke psychologie als perspectief, uitg. Koninklijke Van Gorcum, Assen Spirituele Crises
Als vertaler E-N:
2008 Zes Graden - Onze toekomst op een warmere planeet, Mark Lynas, uitg. Jan van Arkel, Utrecht Zes Graden
Biblion-recensie van Negen Facetten van Eenheid (A.H. Almaas): “De oorspronkelijke Amerikaanse uitgave is in verzorgd en goedlopend Nederlands vertaald”.RecensieSix Degrees, het oorspronkelijke werk van Mark Lynas, was in 2008 winnaar van de Royal Society Science Books Prize. Six Degrees
Score op TOEFL (Test Of English as a Foreign Language) in 1999, als toelatingseis voor studie in de VS: 293 uit 300 punten.
Expertise