We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Η πολυτέλεια είναι κάτι το σύνηθες για μας στην περιοχή SE26 του Λονδίνου: H Κέλι Μπρουκ και ο Τζέισον Στείθαμ έμεναν πάνω από τον οδοντίατρο. Αλλά όταν τα τακούνια της Ανούσκα Χέμπελ προσκρούουν στο ραγισμένο τσιμέντο του χώρου στάθμευσης έξω από το διαμέρισμά μου, δυσκολεύεσαι να μην σκεφτείς εκείνες τις φωτογραφίες του Picture Post, όπου γαλαζοαίματοι επισκέπτονται οικογένειες-θύματα των βομβαρδισμών κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παρόλα αυτά, η αποστολή της στην ταπεινή έκταση των προαστίων μου, είναι κάτι παραπάνω από την προσφορά συμπόνιας. Η Χέμπελ- η γυναίκα που ανακάλυψε τα Boutique Hotels πριν καν αυτά φέρουν μια τέτοιου είδους εμπορική επωνυμία- κατέληξε να μου παράσχει πληροφορίες, τις οποίες, κρίνοντας από την έκταση σε περιοδικά εσωτερικής διακόσμησης και τα ανυπόμονα δημοσιεύματα σε διαδικτυακά DIY φόρουμ, οι μισοί ιδιοκτήτες ακινήτων στον Δυτικό κόσμο αναζητούν απελπισμένα: πως μπορεί κάποιος να δώσει στην καθημερινή του κατοικία την εμφάνιση και την ατμόσφαιρα μιας πεντάστερης σουίτας 750 λιρών ανά βράδυ. Σε αυτήν την περίπτωση ,το να «χεμπελοποιήσεις» ένα ταπεινό διαμέρισμα που προήλθε από το μεσαίο μέρος μιας τριώροφης Βικτοριανής μονοκατοικίας. "Μπορείς να το κάνεις", λέει, ρίχνοντας μια ματιά στην κουζίνα. "Οποιοσδήποτε μπορεί". Δεν βλέπω κανέναν λόγο για το αντίθετο. Απλά πρέπει να υπάρχει συνοχή μεταξύ των δωματίων. Οι απλές ιδέες πρέπει να ολοκληρώνονται" Κοιτάζει νοσταλγικά στην έξοδο κινδύνου "Επίσης θα πρέπει να αγοράσεις και το δίπλα σπίτι". Αυτό ήταν αστείο. Νομίζω… Αξίζει παρόλα αυτά να σταματήσουμε και να σκεφτούμε την παραξενιά αυτής της παρόρμησης. Τα δωμάτια των ξενοδοχείων είναι χώροι άνευ μνήμης. Θα μας ενοχλούσε εάν έφερναν οποιοδήποτε σημάδι προηγούμενων ενοίκων, ειδικά όταν πολλοί από εμάς πηγαίνουμε σε ξενοδοχεία για να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε σπίτι μας. Περιμένουμε το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου να έχει καθαριστεί σχολαστικά λες και κάποιο πτώμα έχει μόλις μεταφερθεί από το κρεβάτι (σε ορισμένες περιπτώσεις κάτι τέτοιο έχει συμβεί στ' αλήθεια). Το εσωτερικό μιας οικίας από την άλλη ενσαρκώνει την ακριβώς αντίθετη ιδέα: είναι αποθήκη αναμνήσεων. Η ιστορία των κατοικούντων πρέπει να υπάρχει στις φωτογραφίες στο πλάισιο του τζακιού, σε αυτές στον τοίχο, στα βιβλία στα ράφια. Αν τα δωμάτια των ξενοδοχείων ήταν άνθρωποι, θα ήταν χαμογελαστοί λοβοτομημένοι ασθενείς ή υποψήφιοι ψυχοπαθείς.
|